Wanneer praat jij nou weer eens normaal?

Marjolein Haze heeft een bijzonder verhaal over haar stemstoornis op papier gezet, dat nu als boek te koop is bij onder andere Bol.com. Hieronder vertelt ze hier wat meer over.

Mijn naam is Marjolein Haze, 62 jaar, getrouwd en moeder van drie kinderen (en inmiddels ook oma van 4 prachtige kleinkinderen).

Ik ben 25 jaar in het onderwijs werkzaam geweest, maar heb uiteindelijk vanwege mijn stem het onderwijs verlaten. Mijn stemproblemen begonnen jaren geleden met: heel veel verkouden zijn, holtes altijd vol en uren en uren hoesten. Ik hoestte zo erg dat ik uiteindelijk een tussenribspier scheurde. Mijn stem ging achteruit en ik kreeg logopedie. Dit gaf enige ondersteuning, maar mijn stem bleef achteruit. Gaan. De KNO-arts bij mij in de woonplaats heeft uiteindelijk een thyroplastiek gedaan, omdat mijn stembanden niet meer sloten.

Na enige tijd werd ik doorgestuurd naar DE KNO-arts voor stemproblemen. Hij heeft mij jarenlang geholpen. Mijn stem bleef achteruitgaan. Stembandverlamming links en een rechter stemband die ook dunner wordt en slapper gaat hangen. Diverse ingrepen gehad, maar progressie was altijd zeer tijdelijk. Ik verloor mijn baan en mijn grootste hobby: zingen. Tevens voelde het als een identiteitsverandering. Ik vond mezelf saai geworden.

Inmiddels IS dit mijn identiteit en heb ik mijn leven aangepast aan de mogelijkheden. Lang heb ik altijd alles maar gedaan: feestjes bezoeken, lesgeven e.d., maar op enig moment de beslissing genomen om goed te kijken waar ik het hard werken/ hard mijn best doen voor over heb. Mijn man en ik maken bewuste keuzes. Logopedie zet verder, voor mij, geen zoden aan de dijk, inmiddels weet ik de do’s en de dont’s. Mijn stem is zoals die is. De ene dag beter dan de andere.

Met mijn beperkte geluid geef ik gastlessen aan logopedie-studenten. Dit vind ik erg leuk om te doen. Zo levert het stemprobleem ook nog iets goeds en iets nuttigs op. Logopedisten stelden mij voor een boekje over mijn ervaringen te schrijven. Ik ben dus in de pen gedoken en heb ik het boekje: “Wanneer praat jij nou weer eens normaal?” geschreven.

 

Achter in het boekje staan reacties van mensen bij het horen van mijn stem. Ik zal er een paar uitlichten.

*In de winkel reken ik mijn boodschappen af. Zegt de kassière: “U gaat vanmiddag verder thuis op zoek naar uw stem?”

*Na een ingreep mag ik niet praten, de broeder in het ziekenhuis noemt mij: “Het tweede stiltecentrum”.

*Een leerling op het speciaal onderwijs hoort mij praten en vraagt:” Kun jij wel ademen zonder longen” (Hier is een biologielesje wel op z’n plaats.

*Een trainer bij een workshop hoort mij praten en zegt:” Kom maar bij mij voor een therapiesessie, dan hef ik de blokkades uit je jeugd op”.

 

16 april Wereldstemdag vieren wij altijd met taart.
Ik praat immers nog altijd.

 

Marjolein Haze